Stare przepisy

Wytartego piaskiem i solą węgorza, nie ściągając zeń skóry, oczyścić wewnątrz, opłókać w wodzie z octem, następnie rozplatać, wyjąć środkową kość, przekroić go wzdłuż na połowę; a jeśli bardzo duży, pokrajać na kawałki pół łokcia długie i każdy taki kawałek zwinąć, przesypując solą, pieprzem i związać rogóżką. Oddzielnie ugotować smak z włoszczyzny, cebuli korzeni, rozebrać go lekkim octem nawpół z białem winem, a gdy przestygnie, włożyć węgorza, który poprzednio przez 6 godzin powinien leżeć w soli i gotować się pod przykryciem na wolnym ogniu przez dwie godziny. Następnie wyjąć, smak jeszcze podgotować, wrzucić napowrót węgorza i zostawić niech z sosem zastygnie. Zimny układać w drewniane baryłki lub kamienne słoje, zalać sosem, w którym się gotował, przyłożyć denkiem, a tak urządzony służy na długi czas do użytku.

Przepis pochodzi z książki kucharskiej
„PRAKTYCZNY Kucharz Warszawski”
zawierający 1503 przepisy różnych potraw
oraz pieczenia ciast i przygotowywania zapasów spiżarnianych.
(Warszawa 1886)

numer przepisu: 214